Alle berichten van Ger

Even macht met oud & nieuw!

Blog

Ik ken het. Het gevoel van macht wanneer je knalvuurwerk afsteekt. De sensatie wanneer je elkaar bestookt met Romeinse kaarsen, oorlog voert met vuurpijlen. Net zo lang een vuurtje stoken op een kruispunt totdat de politie komt en dan zelfgemaakte rookbommen naar ze gooien zodat alles uit het zicht is onttrokken. Een pijnlijke grijns van mij als een zoekende jongen van 17. Probeer de ellende van mijn armzalige jeugd weg te knallen. De twijfel en onzekerheid parkeren tot het nieuwe jaar

Knalvuurwerk afsteken is volgens mij vooral een vorm van aandacht vragen. Zie mij, hoor mij. Ik ben bang en weet niet hoe. Als onderdeel van de vuurwerk problematiek, waarbij jongeren brandweer, ambulance personeel en ook politie bestoken met illegaal vuurwerk.Na aandacht vragen, de roep om aandacht. Gillen om aandacht? Jongeren weten alles van iedereen via de sociale media, maar snappen maar weinig van zichzelf, ze hebben begeleiding nodig. Maar hoe?

Wanneer ik jongeren les geef, improvisatie theater inzet om hen iets te leren over sociale vaardigheden, begin ik met mijn eigen verhaal. Mijn persoonlijke ervaringen van toen en nu, de twijfels en angsten. Klinkt spannend, is het niet. Ik vertel over onderwerpen die ik goed ken van mezelf, het verrast me niet meer. Wanneer je samenvalt met je eigen verhaal kan je alles zeggen. Dat blijft en is oefenen in story telling.

Mijn verhaal veranderd steeds; mijn twijfels en angsten lopen elke dag mee.Het blijft mooi om te zien wat voor een impact het heeft en hoe verbindend het werkt. Herkenning. De bozige grijns van jongeren te zien veranderen in een glimlach.

 

 

Recreer jezelf

Blog

Recreëren, het roept associaties op van picknicktafels, bungalowparken en smeltende ijsjes. Het woord komt van het Latijns ‘recreare’: het betekent ‘opnieuw scheppen’, maar ook ‘weer doen opleven’ of ‘verkwikken’. Wat heb jij gedaan deze zomer? In de vakantie doen we meestal iets heel anders dan we gewend zijn om verkwikt weer aan het werk te gaan. Ik recreëerde mij door te gaan golfen. Golfen? Niet iedereen in mijn omgeving snapt dit. Zo’n creatieve geest die aan improvisatietheater doet, gaat met een tas vol stokken rond lopen om een balletje in een put te slaan. Saai.

Inderdaad, mijn persoonlijke DISC stijl is: Inspirator, globale denker, enthousiasmerend. Mijn aandacht richt zich naar buiten en is generalistisch. Klopt. Maar, gedurende het jaar levert de focus naar buiten toe en breed georiënteerd zijn ook stress op. Te veel ballen in de lucht houden.

Golfen is voor mij de manier om me te focussen, de vaardigheid te oefenen om stil te staan bij wat ik moet gaan doen. Verkwikkend. Want bij golf ligt de bal altijd stil voordat je begint, ik kan dus rustig nadenken welke club ik ga gebruiken, hoe ik ga staan. Een paar proefslagen maken en dan ontspannen slaan.

In het DISC kwadrant hoort dit soort gedrag meer bij de beschouwende stijl. Deze kenmerkt zich door: zekerheid zoeken, contentieus, weloverwogen handelen. Hier kan ik dus nog wat van leren, het is mijn complementaire stijl én precies wat nodig is voor een potje golf. Wat ik in het dagelijks leven niet doe zoek ik, om te ontspannen, juist op. Hier begint de recreatie.

Dus, wil je recreëren in de zin van ‘weer doen opleven’, zoek de complementaire communicatiestijl van jezelf en vind een vorm om dit te uitten. Ben je sturend en taak gericht? Ga lekker kletsen in een bejaardenhuis. Ben je van samen doen en gezelligheid? Ga lekker paintballen of scheidsrechteren. Hou je van overzicht en veiligheid? Doe een cursus improvisatietheater. Ben je nog zoekend naar je voorkeurstijl en/of je complementaire stijl? Ik help je graag.

Praat eens wat vaker, hardop, met jezelf.

Blog

Onze oude wc wordt gestuukt. De ingehuurde stukadoor is een echte vakman en praat voortdurend tegen zichzelf. “ Oh, ok Johan, nu even opletten dat je, dat randje niet te nat maakt want anders kom je bij die lijst in de problemen. Ja, mooi blijven strijken, zo gaat het goed. ” Hij weet dat ik na hem sta te kijken en hij geneert zich niet.

Wanneer ik hardop tegen mezelf praat, fietsend op een stil weggetje, kijk ik schichtig om me heen, schaam me voor deze manier van zelfreflectie.

‘Zelf gericht praten’, de officiële term voor dit gedrag, is vrij normaal lees ik in een artikel van Jolet Plomp in de Psychologiemagazine. Zij zegt dat hardop praten met jezelf heel normaal is en effectief. Het helpt je te focussen en het stimuleert om vol te houden. Ingewikkelde gedachten en gevoelens worden er helderder door.

Hoogleraar Ethan Kross van de Universiteit van Michigan heeft in 2014 onderzoek gedaan naar de manier waarop je het beste met jezelf kan praten. Uit dit onderzoek kwam naar voren dat je dit het beste kan doen, wanneer je jezelf in de tweede of derde persoon aanspreekt. Dus niet zeggen ‘ik kan dit, maar ‘jij kunt dit.’ Dit effect is te verklaren door ‘self-distancing’ waarbij je als derde persoon naar jezelf kijkt. Je wisselt van perspectief, de helikopter view. De mindfullnes gedachten.

Ik ontmoet veel managers die moeite hebben met gesprekken die ze met medewerkers moeten voeren, bijvoorbeeld als deze niet helemaal goed functioneert. Ook tref ik regelmatig medewerkers die opzien tegen een gesprek met een ontevreden klant of een klant die onredelijke eisen stelt. In dit soort situaties is het heel verstandig om dit even voor te bereiden door hardop tegen jezelf te praten in de derde persoon. Op deze manier wissel je van perspectief, je krijgt inzicht in de gedachten en beweegredenen van jezelf én de ander. Het is alleen jammer dat dit praktisch niet altijd haalbaar is. Hardop tegen jezelf praten blijft toch iets raars, behalve wanneer je oortjes in hebt van je telefoon.

Tijdens mijn trainingen ‘gesprekstechnieken’ laat ik deelnemers vooral hun gedachten hardop vertellen, en ze van perspectief wisselen. Soms speel ik het gedrag van de deelnemer en mogen zij hun gesprekspartner imiteren. Dit geeft veel inzicht. Daarna zoeken we naar woorden en gedachten die meer passend zijn. “hoe zou je dit ook kunnen zeggen?” De toeschouwers vraag ik: “ hoe klinkt dit?” of “hoe zou jij dit uitleggen?” Door ideeën in je hoofd hardop te zeggen, in de context van het gesprek, hoor je meestal zelf gelijk wat werkt en wat niet. Daarna leg ik uit waarom het werkt, aan de hand van een passende theorie. Zodat deze ervaring wordt geborgd, en kan worden gereproduceerd.

Ongegeneerd, hardop, tegen jezelf praten kan natuurlijk wel altijd op de wc. Bij vragende blikken in de toiletruimte zwaai je even met je telefoon. “Moest ik écht even nemen”.

Improvisatie als kompas

Blog

 

Vanwege een conferentie over toegepast improvisatietheater in Parijs had ik een kamer gehuurd in de wijk Montparnasse. Een omgeving met veel kleine straatjes en levendigheid. Het conferentiecentrum was 1,5 km lopen. Tijdens de wandeling hield ik mijn ogen strak op Google Maps. Ik was bang om te verdwalen in deze warboel van onbekendheid.
Tegelijkertijd probeerde ik op een nonchalante manier over te komen, in de hoop dat de Parijzenaars me zouden zien als een vlotte man die af en toe naar zijn mobiele telefoon keek. Ik was bang om mezelf te profileren als een angstige toerist; je bent zo snel het slachtoffer van zakkenrollers!
Een beetje zweterig arriveerde ik in het conferentiecentrum en besefte dat ik niet veel van het gebied had gezien. Eigenlijk was de route die Google maps me voorstelde ook niet echt interessant. Het was gewoon de snelste route van A naar B en ik heb het gevolgd.

Tijdens de conferentie heb ik genoten van de inspirerende groep internationale vrienden en collega’s. We zetten improvisatie op de kaart als de vaardigheid voor de 21e eeuw waarin ‘tegelijkertijd denken en handelen’, ‘de ander iets gunnen’, ‘fouten durven maken’ ‘ja…. en zeggen’, lol maken, ‘het gevaar opzoeken’ belangrijke vaardigheden zijn.
Moe en voldaan liep ik ’s avonds terug naar mijn kamer, ik dacht terug aan alle speciale ontmoetingen.
Zodoende liep ik niet de route van vanochtend. Ik dwaalde een beetje af en zag mooie pleinen en cafés. Google maps heeft me geholpen hoe ik verder kon gaan, zag hoe mooi Parijs, Montparnasse is. Ik kon om me heen kijken en ontspannen. Liep langs een brasserie waar ik de volgende ochtend mijn croissant en koffie nam. Kwam in gesprek met de Parijzenaars die wat Engels spraken en mijn Frans begrepen. Heb tips ontvangen over andere doorkijkjes en bezienswaardigheden van deze prachtige wijk.
Elke dag tijdens deze 4 daagse conferentie liep ik een andere route. Natuurlijk raakte ik soms verdwaald en gebruikte mijn mobiele telefoon om te navigeren. Dit maakte mijn wandeltochten leuker en uitdagend. Grappen maken bij de bakker en meezingen met de achtergrondmuziek in een supermarkt. Amerikaanse toeristen vroegen me de weg.

In de Thalys terug naar Amsterdam realiseerde ik me dat improvisatie-vaardigheden voor mij werken als Google maps. Weet dat ik ze altijd bij me heb en gebruik wanneer nodig. Dat het me helpt om de buitenwereld op een ontspannen manier te ontmoeten. Dit geeft me nieuwe inzichten en leuke contacten, het verrijkt mij.
Je moet alleen zorgen dat je batterij niet leeg raakt, deze AIN conferentie gaf me veel power voor de komende tijd.

 

 

Wat wil je niet ?

Blog

Tijdens de kennismaking en het bespreken van de verwachtingen met een nieuwe groep stel ik als trainer altijd de vraag; “Wat moet ik doen om je te laten afhaken? Wat wil je absoluut niet.

Deze omgekeerde vraagstelling is een regelrechte uitnodiging voor deelnemers om hun trainingsellende op tafel te gooien.

Van goedbedoelde interventies waarbij iedereen naar de dierentuin werd vervoerd voor een speurtocht, een kick-off met ballonnen clown, geïrriteerde trainers, en trainingsacteurs die geen idee hadden wat ze kwamen doen, tot de angst voor het rollenspel.

Door deze vraag te stellen spreek ik het emotionele geheugen aan van de groep, die erg sterk blijkt te zijn. Bij doorvraag blijken de meest aansprekende voorbeelden van meer dan 5 jaar geleden!
Slechte, emotionele, ervaringen blijven ons nou eenmaal lang bij.

Ik word door deze nieuwe groep gezien als de volgende trainer in het rijtje. Waarom zou ik geen gênante vertrouwensoefening gaan doen of mijn eigen issues leidend laten zijn tijdens deze bijeenkomst?

Weerstand is onhandig geformuleerde betrokkenheid. Men wil graag, maar aarzelt, heeft last van slechte ervaringen.
Door de groep te laten benoemen wat ze absoluut niet willen en te lachen om de goed bedoelde missers, wordt de veiligheid vergroot. Ik kan mezelf laten zien.
Beloof dat we geen rollenspellen gaan doen, maar wel veel oefeningen, zonder ballonnen.

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

Mindful Mitella

Blog

 

Door een valpartij op de ijsbaan is mijn schouderkop gebroken.

Mijn rechterarm hangt nu in een mitella. Eerst was het vooral pijnlijk en door morfine dragelijk. Nu is het vooral irritant dat ik mijn rechterarm niet kan gebruiken.

Mijn boterham smeren, veters knopen, mijn jas dicht doen, het lukt niet. Een mailtje tikken, achter een bureau zitten, zelfs bellen moet met links.Na de frustratie en boosheid over dit alles ben ik bij mezelf te raadde gegaan. Dit werkt niet. Accepteren, ik moet terugschakelen. Eerst denken en dan doen. Niet denken en doen tegelijk, dat kan mijn rechterarm niet aan. Doe ik dat niet, dan word ik teruggefloten door een pijnscheut. Zo leer ik snel.

Via mijn arm in de mitella kom ik erachter dat ik best goed kan plannen en accepteer dat ik niet overal invloed op uit kan oefenen. Ik leer hulp vragen en ontvangen. Mijn ‘blauwe kant’ ontwikkeld zich. Kom er ook achter dat ik veel dingen net iets te snel doe om het werkelijk te ervaren.

Deze mitella zorgt een mindful mindset.

Een van mijn eerste Mitella reizen voor mijn werk vergt planning. Ik teken een mindmap met links, en ontdek hoe en wanneer met ik mijn rolkoffer en werktas moet manoeuvreren op het vliegveld. Oefen thuis hoe ik met één hand mijn riem loskrijg voor bij de douane. Op Schiphol kijkt de security me begripvol aan, ik mag deze keer zelfs mijn schoenen aanhouden.

Tijdens de training ben ik meer afhankelijk van de cursisten, moet ze vragen om modellen op een flipover te schrijven. Voel me kwetsbaar, stel me meer open.Hierdoor merk ik dat deze training de cursisten meer raakt dan ik gewend ben, krijg unaniem een hoge waardering van de cursisten en de organisatie.

Volgens mij stimuleer ik tijdens deze ‘mitella weken’ een beter samenwerking tussen mijn hersenhelften omdat mijn rechterarm het niet doet.

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren