Het stormt buiten. Ik lig op mijn rug te kijken naar de zwiepende bomen. Mijn rechterarm heeft zijn eigen kussentje, want mijn schouder is gebroken. Op de kunstijsbaan had ik een scheur in de bocht niet gezien. Het stormt ook in mijn hoofd: gedachten en ideeën. 2018 wordt het jaar van meer actie en aangaan. Ik ben uit de rouw.

In 2017 is in een ernstig ongeluk mijn tante overleden en mijn oom belandde erdoor in een revalidatiecentrum. Mijn dierbaarste vriendin stierf na een lang ziekbed. Een collega van mijn leeftijd bezweek aan zijn hartkwaal. Een jonge vrouw, die ik al sinds haar jeugd ken, werd gedwongen opgenomen in een instelling. Mijn oudste zoon ging de deur uit. Hij woont nu op zichzelf.

De gebroken schouder dwingt me tot reflectie, stilstand. Liever was ik doorgegaan. Ik had geen zin om te voelen, voelen was akelig. Gewoon doorgaan en de dingen doen die je moet doen, zoals mijn moeder altijd deed, dat wilde ik.

Maar nu ik gedwongen ben stil te staan, afspraken moet verplaatsen en de tijd nemen om te herstellen, wordt mij alles helder. Scharrelend in mijn boekenkast kom ik het boekje tegen: ‘De kunst van het nietsdoen’.

“Want soms bereik je meer met nietsdoen dan met handelen. Dit doen door niet te doen is de basis van het taoïstische principe van Wu Wei” Aldus Theo Fischer.

Dan hoop ik dat deze storm ook de schaduwrijke boom in de tuin van de buurman omblaast zodat we vroeg in het voorjaar in de zon kunnen zitten.