In een psychedelische blouse, geleend van mijn vriend Martin, en met een dameshoedje uit de verkleedkist op mijn hoofd, ben ik op weg naar Ruigoord, het kunstenaarsdorp dat dapper standhoudt in het industriële havengebied van Amsterdam.
Hier is het Shoeless Festival . Een nogal vage bedoening, vind ik, met verschillende muziekpodia, foodtrucks en kledingruilkramen, gegroepeerd rond de oude kerk. Ik geef er een workshop improvisatietheater.
Zo’n klus op een festival is lastig. De muziek van het hoofdpodium overheerst alles en bezoekers willen zelf bepalen wat ze doen, zeker op Ruigoord. Maar dat is precies de reden waarom ik op de uitnodiging ben ingegaan: de uitdaging.
Gelukkig word ik deze middag ondersteund door Emma en Saida, twee cursisten van mijn basisgroep theaterimprovisatie. Samen verkennen we het zonnige festivalterrein, waar mensen genieten van de muziek, van het weer en van elkaar.
Onze workshopplek is een soort piste, met bankjes en een vuurrood zeil. Het geheel doet denken aan een kindercircus. We zijn als laatste aan de beurt, na een rij sprekers die manmoedig proberen verhalen aan de man te brengen over onderwerpen als blootvoets leven en de voor en nadelen van de partydrug 4-FMP.
Vanwege het overdonderde geluid van het hoofdpodium besluit ik al mijn oefeningen waaraan praten of luisteren te pas komt, uit het programma te schrappen. Ik vraag aan de technicus hoe hard de geluidsinstallatie kan.
Gelukkig brengt Saida een enthousiaste vriendinnenclub naar de piste en kunnen we beginnen met twaalf deelnemers.
Helaas ontbreekt het kabeltje om mijn iPhone aan te sluiten aan de geluidsinstallatie. De geluidsvrouw glimlacht: no worries, dit is Shoeless, we vinden wel een kabeltje. De microfoon van mijn headset werkt wel en ik zie het vriendinnengroepje van Saida onrustig om zich heen kijken, dus ik begin alvast. Maar zelfs mijn meest extraverte oefening van de Japanse houthakkers waarbij je hard ‘Hang’ , ‘Chi’ of ‘Poh’ mag roepen en met veel drama ‘ harakiri’ mag plegen slaat niet aan. Er is te veel afleiding om ons heen. Al snel zijn er nog maar vijf deelnemers over, die me vragend aankijken.
Dan komt toch nog het kabeltje voor de iPhone en kan ik één van mijn beproefde nummers inzetten, de Diamond Dance. Voor deze oefening, volgen en leiden door middel van bewegen op muziek, heb ik vier nummers van Earth Wind & Fire uitgezocht. Disco. Vintage dansmuziek.
Al meteen na de eerst twee maten stappen omstanders om het rode zeil om te dansen. De oefening mislukt volledig, niemand volgt, niemand leidt, maar de piste stroomt vol. We zijn een discofeestje gestart!
Niemand lijkt op te merken de vier nummers van Earth Wind & Fire steeds weer terugkeren. Lekker dansen, daar gaat het om. Ik heb mijn headset nog op en word vanzelf de MC, die mensen uitnodigt een ‘solo’ te dansen en maffe pasjes voordoet. Lol. Uiteindelijk gaan we in een grote kring bij elkaar op schoot zitten en doen we gezamenlijk de ‘raket’, een vloeiende beweging van de aarde naar de hemel. Daarna danst iedereen weer verder.
Ik stap uit de piste en kijk naar de menigte met een grote glimlach onder mijn dameshoedje. Ik snap Shoeless wel zo’n beetje.